sábado, 28 de noviembre de 2009

Awakenings

Ara ja puc dir que ha passat. Que tot el que em va canviar la vida va ser per un instant, com un despertar. Talment com aquella pel·lícula del Robert de Niro i el Robin Williams, la coneixeu? Es deia així: 'Despertars' i recordo que la primera vegada que la vaig veure em va impactar moltíssim. Era la història d'uns malalts crònics que no podien moure's (entre ells el mestre De Niro) i ni tan sols parlar, però que seguien vius i captaven amb els sentits el que passava al seu volant. De cop i volta un metge (Robin Williams) experimenta un nou fàrmac amb ells i miraculosament 'retornen' a la vida. Parlen, es mouen s'enfaden, riuen, corren... tot allò que la majoria de mortals ni tan sols valorem. Tot és molt bonic però la crua realitat torna a inmovilitzar-los a tots després d'uns mesos, sense que el doctor ni cap ciència els pugui fer reviure mai més.
Una cosa així (metafòricament, és clar) és el que vaig viure jo mateix durant un any i mig on vaig descobrir moltes coses de la vida que desconeixia, com si no hagués volgut sortir mai de la meva cova. I em va agradar. Malgrat els mals de cap puc dir que van ser els mesos més vitals i bonics de la meva existència. Suposo que tots tenim etapes de la nostra vida on 'despertem' i coneixem facetes oblidades que teníem amagades. L'amor i els misteris que l'evolten no són més que un d'aquests actes reflexes.
Tot ha tornat a la normalitat. Ja no parlo, ni em moc, ni m'enfado, ni ric, ni corro com ho feia abans. Ho faig d'una altra manera, òbviament, però em temo que passarà molt de temps fins que em toqui despertar de nou. O potser no... no tinc pressa!

jueves, 26 de noviembre de 2009

Clair de lune

Pa ra pí... pa ra pà...para pero, parapà... Pa ra pè... pi ro pí... para pero para pò...
Nian nian nian... nian nian nian...
Pa pi ro pi po pí!!!!

lunes, 2 de noviembre de 2009

Ahora que...

Ahora que nos besamos tan despacio,
ahora que aprendo bailes de salón,
ahora que una pensión es un palacio,
donde nunca falta espacio
para más de un corazón...
Ahora que las floristas me saludan,
ahora que me doctoro en lencería,
ahora que te desnudo y me desnudas,
y, en la estación de las dudas,
muere un tren de cercanías...
Ahora que nos quedamos en la cama,
lunes, martes y fiestas de guardar,
ahora que no me acuerdo del pijama,
ni recorto el crucigrama,
ni me mato si te vas.
Ahora que tengo un alma
que no tenía.
Ahora que suenan palmas
por alegrías.
Ahora que nada es sagrado
ni, sobre mojado,
llueve todavía.
Ahora que hacemos olas
por incordiar.
Ahora que está tan sola
la soledad.
Ahora que, todos los cuentos,
parecen el cuento
de nunca empezar.
Ahora que ponnos otra y qué se debe,
ahora que el mundo está recién pintado,
ahora que las tormentas son tan breves
y los duelos no se atreven
a dolernos demasiado...
Ahora que está tan lejos el olvido,
ahora que me perfumo cada día,
ahora que, sin saber, hemos sabido
querernos, como es debido,
sin querernos todavía...
Ahora que se atropellan las semanas,
fugaces, como estrellas de Bagdad,
ahora que, casi siempre, tengo ganas
de trepar a tu ventana
y quitarme el antifaz.
Ahora que los sentidos
sienten sin miedo.
Ahora que me despido
pero me quedo.
Ahora que tocan los ojos,
que miran las bocas,
que gritan los dedos.
Ahora que no hay vacunas
ni letanías.
Ahora que está en la luna
la policía.
Ahora que explotan los coches,
que sueño de noche,
que duermo de día.
Ahora que no te escribo
cuando me voy.
Ahora que estoy más vivo
de lo que estoy.
Ahora que nada es urgente,
que todo es presente,
que hay pan para hoy.
Ahora que no te pido
lo que me das.
Ahora que no me mido
con los demás.
Ahora que, todos los cuentos,
parecen el cuento
de nunca empezar.